بیابان‌زایی به معنی تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه‌خشک و خشک نیمه‌مرطوب ناشی از عوامل مختلف ازجمله تغییرات آب و هوا و فعالیت‌های انسانی می‌باشد که یکی از معضلات مورد توجه است و شورشدگی خاک یکی از عوامل مهم بیابانی شدن محسوب می‌شود. شوری خاک یکی از ویژگی‌های پویای خاک و از معضلات خاک‌های مناطق خشک و نیمه‌خشک بوده و بخش اعظمی از خاک‌های ایران جزء این مناطق است.خوزستان یکی از استان‌هایی است که مشکل شوری، از معضلات اصلی کشاورزی در آن به‌شمار می‌رود. به‌خصوص جنوب استان که اراضی آن دارای بافت سنگین می‌باشند و سطح آب زیر زمینی در آن نیز بالاست، درحالی‌که دارای قابلیت هستند و قابل اصلاح شدن می‌باشند. در این تحقیق با هدف بررسی روند تغییرات شوری خاک، در مساحتی حدود 207/11869 هکتار از اراضی استان خوزستان، داده‌های رقومی ماهوارۀ لندست مربوط به سال‌های 1973، 1990 و 2000  بعد از اصلاح هندسی به‌عنوان ابزار اصلی تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. تصاویر پس از تصحیح طبقه‌بندی در سیستم سامانۀ اطلاعات جغرافیایی به‌صورت نقشه‌ها و جداول در چهار مقطع زمانی ارائه گردید. به‌طور کلی نتایج نشان‌دهندۀ افزایش وسعت خاک‌های شور به میزان قابل توجهی در طی 28 سال است.