چکیده:
در دهه‌های اخیر وقوع خشکسالی به‌عنوان یک پدیده طبیعی مبدل به یک بلای طبیعی با همه اثرات وابسته به آن شده‌است که در سراسر ایران اتفاق می‌افتد. در این پژوهش به‌بررسی رفتار وقوع دوره‌های خشک و مرطوب در مقیاس 3 و 12 ماهه با استفاده از شاخص مبتنی بر بارش-تبخیر و تعرق (SPEI) در استان سیستان‌و‌بلوچستان و برای 11 ایستگاه طی دوره آماری (96-1367) پرداخته شد. محاسبات برآورد این شاخص با استفاده از پیوست تدوین شده SPEI در نرم افزار R انجام‌گرفت. به‌منظور تعیین روند عوامل اقلیمی مقادیر آزمون ناپارامتری من-کندال در سری‌زمانی سالانه بارندگی، دمای میانگین و شاخص SPEI در مقیاس 3 و12 ماهه در دوره آماری محاسبه‌شد. برای تحلیل ترسیمی روند خشکسالی کوتاه‌مدت ایستگاه‌ها از مدل گرافیکی‌آزمون من-کندال نیز استفاده‌گردید. نتایج بیانگر روند خاصی در میانگین بارندگی سالانه ایستگاه‌ها نبود، اما سری‌زمانی میانگین دمای سالانه، در سطوح اطمینان 95% و 99% دارای روند افزایشی معنی‌دار بودند. مقادیر شاخص SPEI نیز در بیشتر ایستگاه‌ها روند منفی و معنی‌دار نشان‌داد که مؤید وقوع دوره‌های خشک و بحرانی‌تر در سال‌های اخیر است. براساس نتایج، بیشترین شدت خشکسالی به‌دست آمده مربوط‌به ایستگاه خاش و بیشترین شدت ترسالی نیز مربوط‌به ایستگاه چابهار می‌باشد. شناسایی وقوع دوره‌های خشک و مرطوب به‌منظور برنامه‌ریزی و مدیریت منابع آب بسیار ضروری و مهم می‌باشد. به‌طور کلی روند کاهشی بارندگی و افزایش دما در استان توسعه کشت‌های گلخانه‌ای به‌عنوان یک راهکار مناسب مورد توجه قرار گیرد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
