چکیده:
خشکسالی هواشناسی یکی از بزرگ‌ترین بلاهای طبیعی است که وجود یک سیستم نظارت مؤثر برای تحلیل روند خشکسالی و کاهش اثرات آن نیاز ضروری است تا بتوان به‌کمک آن اقدام مؤثری برای مدیریت این بحران انجام داد. هدف از این پژوهش، تحلیل روند خشکسالی استان اصفهان با استفاده از داده‌های بارش ماهانه 10 ایستگاه همدیدی با طول دورۀ آماری 30 ساله (1990ـ۲۰۲۰)، شاخص معیار استاندارد (ZSI) در مقیاس‌های زمانی متفاوت و آزمون‌های ناپارامتری من-کندال، پتیت و سن می‌باشد. درمجموع نتایج آماری برای مقیاس‌های زمانی متفاوت شاخص ZSI نشان داد که در سطح 5% روند خشکسالی براساس آزمون من-کندال در 58% از ایستگاه‌ها، بر اساس آزمون پتیت در 81% از ایستگاه‌ها و بر اساس آزمون سن در 56% از ایستگاه‌ها روند معنی‌دار نزولی دارد. بارش ماهانه در هیچ ایستگاهی روند معنی‌دار ندارد. از تحلیل سری‌های زمانی در مقیاس‌های مختلف مشخص شد که سری زمانی‌های بلندمدت روند تغییرات خشکسالی را بهتر آشکار می‌کنند. بنابراین با توجه به نتایج روندیابی خشکسالی در استان اصفهان مشخص شد خشکسالی در استان با روند نزولی مواجه است. به نظر می‌رسد افزایش فراوانی خشکسالی و بروز خشکسالی‌های شدید بر اکوسیستم منطقۀ مطالعاتی و در نتیجۀ آن برخورداری از خدمات اکوسیستم‌ها تأثیر نامطلوب داشته باشد. در نتیجه، نیاز به سازگاری برای نفی تأثیرات دوره‌های خشک شدید مکرر در استان وجود دارد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
