فرسایش بادی یکی از جنبههای مهم تخریب اراضی بهویژه در مناطق خشک و نیمهخشک جهان محسوب میشود. استفاده از انواع خاکپوشها سازگار با محیط زیست، یکی از روشهایی است که به منظور کاهش فرسایش بادی و تثبیت ماسههای روان به کار میرود.
هدف از این تحقیق، بررسی امکان استفاده از لیگنوسلولز باگاس بهعنوان یک خاکپوش آلی جهت تثبیت ماسههای روان میباشد. این تحقیق بهصورت آزمایشگاهی و در قالب طرح کاملاً تصادفی و با سه تکرار انجام شد. تیمارهای مورد استفاده عبارت بودند از نانولیگنوسلولز و میکرولیگنوسلولز و تیمار شاهد. به منظور ارزیابی کارایی این مواد، مقاومت برشی در حالت اشباع و خشک اندازهگیری شد و دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. با توجه به نتایج بهدست آمده در حالت اشباع تیمار میکرولیگنوسلولز ( 10 gr/0.3m2) با ضخامت دولایه با مقاومت برشی 6/13 KN/m2 و در حالت خشک تیمار ترکیب نانولیگنوسلولز و لیکورسیاه (10 gr/0.3m2) با ضخامت دولایه با مقاومت برشی 39 KN/m2 به ترتیب در طبقه خوب و بسیار خوب قرار گرفتهاند. بنابراین، می¬توان توصیه کرد که بهتر است این نوع خاکپوش¬ها در عرصه طبیعی مورد آزمایش قرار گرفته و در صورتی که از عملکرد مناسبی برخوردار باشند، می توان از آن¬ها جهت تثبیت ماسه¬های روان استفاده کرد.
