دوره 9، شماره 29 - ( 12-1399 )
جلد 9 شماره 29 صفحات 41-58 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده:
بیابان‌زایی، کاهش توان اکولوژیکی و بیولوژیکی زمین می‌باشد که ممکن است به‌صورت طبیعی یا غیرطبیعی اتفاق بیفتد. فرایند بیابان‌زایی عمدتاً مناطق خشک را تحت‌تأثیر قرار داده و با شتابی فزاینده، کارایی سرزمین‌ها را کاهش می‌دهد. ازاین‌رو پرداختن به روش‌های بهینۀ کنترل و کاهش بیابان‌زایی ضروری است. بنابراین این پژوهش با هدف ارزیابی راهبردهای مقابله با بیابان‌زایی به‌صورت موردی در دشت اردکان- خضرآباد انجام گرفت. در انجام این پژوهش، به‌منظور اجماع نظریات گروهی از روش دلفی استفاده شد و اهمیت معیارها از روش بردار ویژه برآورد شد. در نهایت به‌منظور انتخاب راهبردها و درجه‌بندی اولویت آن‌ها از روش تصمیم‌گیری برناردو استفاده شد. در چهارچوب این مدل، پس از تأثیر اوزان معیارها در برتری راهبردها در قالب ماتریس توافقی تراکمی و شکل‌گیری مدل تخصیص به‌ازای هر راهبرد، اقدام به حل مدل‌ها با استفاده از نرم‌افزار لینگو و تعیین اولویت راهبردها شد. به‌‌طور کلی با توجه به نتایج اولویت‌بندی نهایی، بیشترین ارزش از توابع هدف برابر 7/6 برآورد شد. بنابراین زیرمجموعۀ راهبردهای «جلوگیری از تبدیل و تغییر نامناسب کاربری اراضی»، «تعدیل در برداشت از منابع آب زیرزمینی» و «توسعه و احیاء پوشش گیاهی» به‌عنوان مناسب‌ترین زیرمجموعه از راهبردهای موجود انتخاب شدند.
چکیده مبسوط [PDF 369 KB] (6 دریافت)
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
